ԱՆՏԱՌԱՊԱՀ ՄԵԼԻՔԸ ԵՎ ՈՒՐԻՇՆԵՐ

Սկզբում բոլորիս զայրացնում էր: Ժամը 7-ին արթնանում էր ու սկսում ձայնասկավառակներ պտտեցնել: Եվ մինչև ժամը ինը:
- Կոնսերվատորիա է բացել,- փնթփնթում էր հաշվապահ Զինավորը և դուռը սողնակով փակում:
- Պատուհանը մոռացար,- հեգնում է անտառապահ Մելիքը, որը չէր սիրում հաշվապահին:
Պատուհանն աղմուկով փակվում էր:
Գևորգը խիստ բծախնդիր էր մազերի նկատմամբ: Կես ժամ անընդհատ հարդարում էր սևաթույր գանգուրները: Ամեն օր՝ կես ժամ: Նա ակնհայտորեն հպարտանում էր իր ձայնասկավառակներով ու գեղեցիկ մազերով: Ձայնասկավառակներով՝ բարձրաձայն, մազերով՝ լռելյայն:
Մի անգամ Մելիքը չի համբերում:
- Ի՜նչ է, հայելու առաջ կոտրատվում է, կարծես աղջկատեսի է գնում:
- Օրիորդի պես է կոտրատվում,- լրացնում է Զինավորը:
Մելիքը նայում է նրան ու չի առարկում: Հազվադեպ բան է: Հիմա Մելիքը երկու ճակատով է կռվում՝ «ինտելիգենտ» Զինավորի և նոր կենվորի՝ Գևորգի դեմ:
Հարևանների դիտողության վրա Գևորգը զարմացած նայում է նրանց: Մելիքը նորից կծում է:
- Ախպերացու, խոսք չունեմ, լավ մազեր ունես, բայց ափսոս չգիտեմ, թե տակին ինչ կա:
- Հողագոմաղբային կոմպոստ,- ձայնակցում է հաշվապահը:
Գևորգը ժպտում է ու չի պատասխանում: Զինավորն ու Մելիքը զարմացած իրար են նայում՝ կրակոցը փուստ գնաց: Լուռ համաձայնությամբ նրանք ցանկանում էին նորեկ հարևանին մի լավ խոսքաթակ տալ: Իսկ նա բարի ժպտում է ու երկուսին էլ զինաթափ անում: Մելիքը զայրացած հարձակվում է Զինավորի վրա:
- Չսիրեցի ծուռ-պռտի մարդկանց: Էդ ինտելիգենտներին պետք է քշել մեր երկրից:
- Հիմա ամեն ինչ մտավոր աշխատանքն է որոշում,- հասկանալով, թե Մելիքն ում այգին է քար գցում, նկատում է Զինավորը:
- Միտք էլ ունենայի՜ր,- ձեռքը թափ է տալիս Մելիքը,- ամբողջ օրը հաշվիչի վրա հատիկներ ես գլորում: Գործիդ անունը էդ չի՞:
- Տնտեսությունից ի՞նչ ես հասկանում:
- Իսկ դու չգիտես էլ, թե էշի պոչը որտեղից է բուսնում:
Թե ինչ կապ ունի: Մելիքն այդպես է, վեճի առարկան թողած սար ու ձոր է ընկնում: Հիմա էլ նույնը:
- Էն էլ չգիտե՞մ, որ հաշվապահների տասից ինն ուտում է, - ավելացնում է նա:
- Մի ուտող էլ լինե՜ր,- միջամտում է Սոֆի մայրիկը,- խեղճի փորը մեջքին կպած է:
- Խելք ունի՞, որ ուտի,- չի հանձնվում Մելիքը:


*  *  *

Գևորգի գալուց մի ամիս չանցած բոլորիս համար անսպասելի Մելիքն ասում է.
- Էն պլաստինկան դիր, որ զար-բլբուլի պես երգում է:
- Նման զնմանին գտանե,- արհամարհանքով նետում է Զինավորը և դուռը փակում:
Բայց հաշտության դրոշը բարձրացված է: Ձայնասկավառակ պտտեցնելը ստանում է օրինական ուժ: Գևորգը, անչափ երջանիկ, շտապում է կատարել Մելիքի խնդրանքը: Նա, առաջին օրից եմ նկատել, մարդկանց դուր գալու արտակարգ շնորհք ունի:
Երեկոները իսկական համերգ է: Սոֆի մայրիկի երկհարկանի մեծ առանձնատնից երաժշտությունը ժամերով հորդում է փողոցը: Ջրի գնացող թաղի աղջիկները կանգնում են փողոցում՝ մոռանալով մայրիկների հանձնարարությունը: Երրորդ օրը նրանք արդեն ծանոթ էին Գևորգի հետ: Այնուհետև ցանկապատի այն կողմից ձայն էին տալիս.
- Գևորգ, Ռոբերտինո նվագիր:
Մենք՝ ես, Գևորգը, Զինավորն ու Մելիքը Սոֆի մայրիկի տան կենվորներն ենք: Ես ու Գևորգը մի սենյակում ենք ապրում, Մելիքն ու Զինավորը՝ առանձին-առանձին: Ամառները Մելիքը կնոջն ու երեխաներին ուղարկում է գյուղ և երեք ամիս «ազատ շունչ քաշում»: Զինավորը որոշել է պոմիդորի լավ ժամանակը հարսանիք անել, եթե, իհարկե, մի հարուստ ջահել այրի գտնի:
Սոֆի մայրիկի մինուճար տղան մայոր է, երեք տարուց հետո պետք է բանակից զորացրվի: Մինչև որդու գալը ազատ սենյակները վարձով տալիս է:
- Կենվոր եմ պահում, որ տնից մարդահոտ գա,- բացատրում է Սոֆի մայրիկը,- Աստծոն փառք, թոշակս՝ թոշակ, երեսուն ռուբլի էլ ամեն ամիս տղաս է ուղարկում:
Իհարկե, դա չի խանգարում, որպեսզի սենյակների գնին հոր գինն էլ դնի: Մելիքի այդ դիտողությունը հասել էր Սոֆի մայրիկի ականջին ու նա մի ամիս հետը չի խոսել:
Սոֆի մայրիկի ձմեռվա փայտը ջարդում ենք: Այգին փխրեցնելը, ցանկապատ նորոգելը և փայտ ջարդելը մեր կամավոր պարտականությունն է: Մեր՝ այսինքն իմ և Մելիքի, իսկ հիմա նաև Գևորգի:
Մելիքը մտել է տարերքի մեջ: Կացինը թափով խրում է հաստլիկ փայտի մեջ ու մի հարվածով կիսում:
- Կեցցես, Մելիք, պսակվելու ժամանակդ է,- կատակով բացականչում եմ ես:
- Էդքան բախտ որտեղի՜ց,- գոհ իր ֆիզիկական ուժից՝ ժպտում է Մելիքը և ակնարկելով Զինավորին ավելացնում,- հիմա աղջիկները նազիկ ինտելիգենտներին են սիրում:
Զինավորը արհամարհական հայացք է նետում մեր կողմը և շարունակում փոքրիկ կումերով թեյ խմել: Սոֆի մայրիկը խիստ տոնով սաստում է Մելիքին:
- Բերանդ շուռ մի ածիլ, քո կինը ոչ ոքից պակաս չի:
- Հաչան շունը չի կծիլ,- նկատում է Զինավորը:
Մելիքը ցանկանում է պատասխանել, բայց հարմար խոսք չի գտնում: Ջղայնությունը թափում է փայտերի վրա:
Երևում է Գևորգը:
- Ողջույն սովետական փայտահատներին,- ասում է նա,- համալրման կարիք չի՞ զգացվում:
Մելիքը նայում է Զինավորին, իսկ Գևորգին պատասխանում.
- Տղամարդու կարիք զգացվում է, միայն զար-բլբուլի երգը դիր՝ հետո:
- Անշուշտ, առանց երգի, առանց սիրո կյանք չկա,- երգեցիկ պատասխանում է նա ու մտնում տուն:
Քիչ անց Սոֆի մայրիկի այգին լցվում է ծանոթ երաժշտությամբ: Գալիս է նաև Գևորգը՝ Մելիքի պես գոտկատեղից մերկացած: Նկատելով թախտին արքայավայել նստած Զինավորին, ուրախ-կատակ կանչում է.
- Զինավոր, արի մկաններդ պնդացրու:
- Զինավորս մտավոր է, չի կարելի, - միամիտ ասում է Սոֆի մայրիկը:
Ա՛յ քեզ մտավոր Զինավոր, ա՛յ քեզ Սոֆի մայրիկ... Ծիծաղից կոտորվում ենք: Հաշվապահը դեռ այդպիսի հարված չէր ստացել: Նա մտնում է տուն ու սողնակը քաշում:
Երեկոյան «հացափոր» աշխատողներիս համար Սոֆի մայրիկը հավ է մորթում ու «դեղապետի» համար պահած կես լիտր օղին դնում սեղանին: Սոֆի մայրիկին ուռա: Բաժակներն օղի եմ լցնում ու նայում Մելիքին:
- Հը՞,- հարցնում եմ ու անպատասխան մնում:
Գևորգը ձեռքը տանում է դեպի հավը:
- Համբերիր,- խիստ ասում է Մելիքը, և Գևորգը մեղավոր՝ ձեռքը ետ է քաշում:
Ներս է մտնում Սոֆի մայրիկը և ուսերը թոթվում.
- Չի գալիս:
Մելիքը իջնում է ներքև: Չգիտեմ ինչքան ժամանակ ենք թուք կուլ տալիս, մինչև վերադառնում է Մելիքը Զինավորի հետ:
- Սոֆի մայրիկի օջախը շեն կենա,- ասում է նա ու բաժակը խփում Զինավորի բաժակին: Մենք այդ պատվին չենք արժանանում: Որպես պատիժ, որ ցանկացել ենք առանց Զինավորի սեղան նստել:
Մի հարվածով ոչնչացնում ենք հավն ու «դեղապետի» օղին: Մելիքը գրպանից երեք ռուբլի է հանում: Երկուական ռուբլի էլ մենք ենք դնում: Զինավորը բոլորիս գերազանցում է: Շուտով փողի համարժեքները շարվում են սեղանին: Ստացվում է քեֆ: Կամաց-կամաց սկսում ենք տաքանալ:
- Մելիք, կենացդ,- ոտքի կանգնելով ասում է Զինավորը,- լավ տղամարդ ես, բայց մեկ-մեկ չափարը ճմոռում ես:
- Հիմա որ բերանիցդ խոսքահոտ եկավ, Զինավոր,- խփելով նրա բաժակին պատասխանում է Մելիքը,- թե չէ՝ կարծես ռադիո լսենք:
Բոլորս համերաշխ ծիծաղում ենք:
Քեֆի թունդ ժամանակը դուռը ծեծում են: Տան շեմին երևում են Սոֆի մայրիկի հարսն ու աղջիկը: Քեֆը կիսատ է մնում:


*  *  *

Գևորգը ձեռքից գնում է: Տղան անհուսալի սիրահարվել է Սոֆի մայրիկի թոռանը: Մելիքի «մշակած միջոցառումները» օգուտ չեն տալիս:
- Երկուսի միջև բալանս չի ստացվի,- եզրակացնում է Զինավորը:
- Էդ ինչպե՞ս հասկանանք,- հենց այնպես, հակառակելու համար ասում է Մելիքը:
- Գլխիդ զոռ տուր, կհասկանաս: Գևորգի աշխատածը Մարգոյի պուդրա-ներկին էլ չի հերիքի:
- Էդ մեկը հասկացանք: Հետո՞:
- Հետո էլ նրանք համապատասխան չեն:
Մելիքը տեղից վեր է թռչում:
- Գևորգը հինգ Մարգո արժե և շատ էլ լավ տղա է:
- Երեկ ասում էիր՝ մարդ չի,- նկատում է Զինավորը:
Մելիքը չի հանձնվում:
- Հիմա էլ եմ ասում՝ մարդ չի, բայց լավ տղա է: Երևում է Գևորգը: Մելիքը խոսքը կիսատ թողնելով մոտենում է նրան և հատ-հատ ասում.
- Զար-բլբուլի երգը չդնես: Դնես՝ կջարդեմ: Քեզ էլ հետը:
Գևորգը սուսուփուս անցնում է սենյակ: Խեղճացած: Մելիքը փոշմանում է ասածի համար: Նա բռնում է Զինավորի օձիքից:
- Տաս հաշվապահ արժե,- գլուխը մեր սենյակի կողմը թեքելով կամաց, որ Գևորգը չլսի, ասում է նա:
Զինավորը հեգնանքով ժպտում է:
- Այո, տասից ոչ պակաս,- փնչացնում է Մելիքը,- բայց էլի մարդ չի: Հասկացա՞ր:
- Իսկ դու քեզնից բան հասկացա՞ր:
Մելիքը չի պատասխանում: Զգում է, որ հիմարություններ ասաց: Այսինքն հիմարություն է տասի հաշվով, թե չէ՝ Գևորգը լավ տղա է: Լավ տղա է, բայց փալաս է: Իսկ տասի հաշվով, ճիշտ է, շատ ասաց:
Ծեքծեքալով գալիս է Մարգոն: Շալվար, կարմիր զոլավոր բլուզ ու մի խուրձ մազ: Մազերի գույնը ոնց որ երաշտը տարած սեզ:
Մելիքը իսկույն բացում է երրորդ ճակատը:
- Մարգո ջան, ճի՞շտ են ասում, որ կարմիր գույնը՝ բլուզիդ զոլերի պես, ցուլերին կատաղեցնում է:
- Ճիշտ է, եթե ցուլը արդեն եզ չէ,- Մելիքի դեմքին ժպտալով այնպես, որ սպանի, պատասխանում է Մարգոն:
Փռթկացնում եմ. այ թե դրեց: Իսկ Մելիքը գույն է տալիս, գույն առնում: Բայց էլի չի հանձնվում:
- Մարգո, եթե ես ուսում առած լինեի, հետո էլ լավ պաշտոն ունենայի, կուզեի՞ր ինձ:
- Չէ, Մելիք:
- Ինչո՞ւ, սիրուն չե՞մ: Թե բեղերս խանգարում են, կարող եմ թրաշել:
- Տղամարդու սիրունությունն ինձ համար բան չարժե:
- Բա ի՞նչը:
- Ուժեղ կնոջ ամուսինը պետք է թույլ լինի:
Մելիքը զինաթափ է լինում: Մարգոյի գնալուց հետո հետևից փնչում է.
- Շան քածի լեզուն քար կծակի:
Վերջերս Գևորգը տնից ձանյասկավառակներ է տանում ու դատարկ գալիս: Իսկ անցած ամիս մորը փող չի ուղարկել: Մի քանի օր է՝ մռայլ է: Սիրահարի օրը կտրվի: Չեմ հասկանում, թե ինչ է գտել մեջը: Ճիշտ է, սիրուն աղջիկ է, խելոք: Բայց օգուտն ինչ, մորը մարդատեղ չի դնում, տատին անվանում է ցնդած պառավ: Երեսին: Ասում են՝ նշանված է մի ինչ-որ կոմպոզիտորի հետ: Կարծես Գևորգը գիտե այդ մասին: Եվ էլի պոչից բռնած ման է գալիս: Չէ, տղան լուրջ սիրահարված է: Մարգոն էլ խաղում է հոգու հետ: Քած, եռում եմ մեջս, անփորձ տղա է գտել: Բոլորիս պարզ է, Գևորգը նրա համար ժամանակը հետաքրքիր դարձնելու միջոց է: Կգնա և վերջ ամեն ինչին: Նրան ինչ, թե որ Գևորգը հետո պիտի տանջվի: Կատաղում եմ Մարգոյի վրա: Գևորգի վրա՝ ավելի:
Է՛հ, կուրսային աշխատանքս մնաց, մտածում եմ ես ու գործի անցնում:
Պատուհանի մոտ քսփսոցներ եմ լսում: Քիչ անց ներս է մտնում Գևորգը: Բարձր տրամադրության մեջ է: Եվ գինով:
- Որտե՞ղ ես սիրունացել,- հարցնում եմ ես:
- Որոշել եմ աղքատության քարը նետել: Հերիք է ինչքան մեզ զրկեցինք:
Կեցցես Գևորգ, առաջադիմում է: Բայց նրա անհոգ-ուրախ տոնը ինձ գրգռում է:
- Ձայնասկավառակներ ծախելով բան չի ստացվի, ասում եմ ես,- մորդ ուղարկելի փողը չի դառնա:
- Չեմ սիրում բարոյախոս մարդկանց: Անշնորհակալ զբաղմունք է: Եվ իզուր եք կարծում, որ ձեր հովանավորության կարիքը զգում եմ:
Օհո՜, տղան սկսում է բացվել: Մենք կարծում էինք, թե անմեղ, միամիտի մեկն է:
- Մելիքը գիտի՞, որ իր «զար-բլբուլի» ձայնասկավառակը չկա:
Գևորգը ձեռքը թափ է տալիս՝ կարևոր չէ: Ես նրան չեմ կարողանում հասկանալ: Մելիքը նրա համար հեղինակություն է, ամեն կերպ աշխատում էր դուր գալ: Իսկ հիմա ձեռքը թափ է տալիս: Դարակից հանում եմ նրա կուրսային աշխատանքը, որ ետ են ուղարկել:
- Փոխանակ տիկին Մանուշին ու իր աղջկանը ման ածելու, կուրսային աշխատանքդ գրիր: Օգուտը դրանից է: Իսկ ընդհանրապես թույլ մի տուր, որ քեզ խաբեն:
- Չի իմացվի, թե ով է ում,- խոսքի կեսին Գևորգը կանգ է առնում: Նա շտապ հանվում է ու պառկում մահճակալին: - Այսօր մի քիչ կոնծել եմ, ուշադրություն մի դարձրու,- արդեն պառկելուց հետո ասում է նա,- իսկ Մարգոն լավ աղջիկ է, և ես սիրում են նրան:
Արդեն բավականին ուշ ներս է մտնում Մելիքը:
- Ծխախոտ չունե՞ս:
Գլխով ցույց եմ տալիս սեղանին ընկած տուփը: Մի սիգարետ է վառում ու նստում մահճակալին:
- Քունս չի տանում:
- Դու էլ հո սիրահարվա՞ծ չես,- աչքով անելով բարձր ասում եմ ես:
Մելիքը ձեռքը թափ է տալիս.
- Մարդուց խոսիր:
Քիչ անց գալիս է Զինավորը:
- Գլխացավի դեղ գուցե ունենաս,- Մելիքի կողքին տեղավորվելով հարցնում է նա:
Դարակից հանում եմ պիրամիդոնի տուփիկը: Զինավորը դեղահաբը վերցնում է, բայց կուլ չի տալիս: Սեղանին դրած ծխախոտատուփից մի սիգարետ է վերցնում: Մեկն էլ ես եմ վառում: Ու ծխում ենք: Երեքով: Լուռ: Եվ մռայլ: Կարծես սենյակում մեռել կա դրած...


*  *  *

Տեղի է ունենում պատմական խորհրդակցություն: Մելիքը որոշել է լուրջ խոսել Մարգոյի հետ:
Պետք է հարցը լուծել գեղական կարգով:
Զինավորն առարկում է.
- Իսկ եթե ասի, որ գլուխդ չխոթես ուրիշի գործերի մեջ, ի՞նչ պիտի պատասխանես:
- Կասեմ՝ ձեռք քաշիր տղայից: Կասեմ՝ մարդդ ճարիր ու սիրտդ ուզածի չափ ձեռ առ: Կասեմ՝ Գևորգը ախպերս է, պուճուր ախպերս, չեմ թողնի մեկը նրա քեֆին կպչի:
- Գուցե Մարգոն լուրջ մտադրություն ունի,- զգուշորեն նկատում եմ ես,- ընդհանրապես մեր ի՞նչ գործն է:
- Փչացածի մեկն է, ի՞նչ լուրջ մտադրություն,- վճռականորեն մերժում է Զինավորը,- նա նշանված է, Գևորգի հետ պարզապես խաղ է անում: Թե լավ աղջիկ է, ինչո՞ւ է մեկի հետ նշանվում, մյուսի հետ սիրախաղ սարքում: Փչացած աղջիկ է, ահա թե ով է նա:
- Մարգոն այնքան էլ վատ աղջիկ չի,- լուրջ ասում է Մելիքը:
- Վատ աղջիկ չի՞,- զարմացած բացականչում է Զինավորը,- դու մի անգամ լսիր, թե ինչպես է մոր հետ խոսում: Խոսքեր է ասում, որ տղամարդու բերանից չես լսի:
- Մարդու լեզուն սրտին կպած չի, չի իմացվի,- նորից առարկում է Մելիքը:
Ճիշտն ասած, այս զրույցն ինձ դուր չի գալիս: Ո՞ւմ ինչ գործն է: Եվ հետո չի իմացվի, թե... միտքս չեմ շարունակում: Գևորգը վերջերս ինձ դուր չի գալիս:
- Լավ, ենթադրենք, թե Մարգոն սիրում է Գևորգին, հետո՞,- հարցնում է Զինավորը:
- Սիրում է՝ ավելի լավ, երկուսն էլ իրար հալալ,- պատասխանում է Մելիքը:
Զինավորը ափերից դուրս է գալիս: Նրանք համապատասխան զույգ չեն, Մարգոն Գևորգին իր ճորտն է դարձնելու, Մարգոն Գևորգի գլխին այնքան է կոտոշներ շարելու, որ...
Մի խոսքով հազար ու մի նման պատճառաբանություններ:
- Կյանքում սիրահարված չկաս, դրա համար էլ ոչինչ չես հասկանում: Սիրող կինն իր մարդու մազը աշխարհի հետ չի փոխի: - Մելիքն այնպիսի համոզիչ տոնով է խոսում, որ Զինավորը չի կարողանում առարկել: Նա մի որոշ ժամանակ մտածում է ու հանկարծ գյուտ արածի պես ցատկում տեղից.
- Ասենք թե ասածներդ ճշմարտություն են, նրանք ամուսնացան ու առոք-փառոք ապրում են: Բա Գևորգի մա՞յրը: Դու մտածե՞լ ես, թե ինչ կլինի նրա վիճակը:
- Չեմ մտածել,- խոստովանում է Մելիքը,- դա լուրջ խնդիր է:
- Դրա համար էլ ասում եմ, որ նրանք համապատասխան չեն,- Զինավորը հաղթական նայում է ինձ:
- Պետք է մտածել:
- Ինչքան էլ մտածես՝ հարյուրի կեսը հիսուն է:
Արդեն բավականին ուշ է, բայց մենք չենք քնում: Գևորգը Մարգոյի հետ գնացել է իրենց գյուղ: Մարգոյի ցանկությամբ: Ոչ ոք մեզ չի խանգարում, և մենք շարունակում ենք խոսել:
- Նարդին բեր, վաղը թաժա գլխով կմտածենք դրա մասին,- առաջարկում է Մելիքը: Հենց այդ խոսքի վրա ներս է մտնում Գևորգը: Նա լուռ 25 ռուբլի է հանում գրպանից ու դնում սեղանին:
- Ով այս փողը ուղարկել է մորս, թող վերցնի,- ասում է նա,- ես ողորմության կարիք չեմ զգում:
Նայում ենք իրար երեսի՝ ո՞վ է ուղարկել: Հետո բոլորս շրջվում ենք դեպի Մելիքը: Նրա գործը կլինի: Ծանր լռություն է իջնում: Այդ լռության մեջ լսվում է Գևորգի ձայնը.
- Եթե չի ասել,- գլխով ցույց է տալիս ինձ,- կարող ես իմանալ, որ քո «զար-բլբուլի» երգը ծախել եմ:
Մելիքը ոտքի է կանգնում:
- Ծախե՛լ ես,- հառաչանքի պես ասում է նա ու փլվում աթոռին: Հետո ցածր մրմնջում է,- լավ չես արել:
Նա դանդաղ դուրս է գնում: Զինավորը հետևում է նրան:
Հաջորդ օրվա երեկոյան մի բեռնատար ավտոմեքենա է կանգնում Սոֆի մայրիկի տան մոտ: Մելիքը տեղափոխվում է: Երբ իրերը բարձել էին մեքենան, Զինավորը մոտենում է Մելիքին.
- Մոտերքում որ ազատ սենյակ եղավ, իմաց տուր:

... Անցնում է մի քանի տարի: Նոր տարվա նախօրյակին բաղնիքի սպասարանում հանդիպում եմ Մելիքին:
- Հինա տարվա մեղքե՞րդ ես մաքրում,- բարևելուց հետո ասում եմ ես:
- Օրենք է,- նստելով կողքիս, միավանկ արձագանքում է նա,- ի՞նչ կա, ի՞նչ չկա, բնակարան ստացա՞ր:
- Դեռ չէ, սպասում եմ:
- Ասում են, որ Զինավորն արդեն ստացել է:
- Այո, Սոֆի մայրիկի հին կենվորներից միայն ես եմ մնացել:
- Է՜, հետո՞, պատմիր:
- Գիտե՞ս, որ Մարգոն եկել է: Մի ամիս առաջ: Խեղճ աղջիկ:
- Ինչո՞ւ խեղճ:
- Պատմում են, որ Գևորգը ինստիտուտն ավարտելուց հետո թողել է Մարգոյին և ինչ-որ երգչուհու հետ գնացել Ռուսաստան: Հիմա Մարգոն ամբողջ օրը արտասուքների մեջ է: Երևում է, որ նա սիրում է փուչին:
- Իմիջիայլոց, գիտե՞ս, թե Գևորգը ինչո՞ւ է նրա մորն ուղարկած փողը ետ տվել: Մարգոն է ստիպել: Մարդուն չես ճանաչի: Այնպես անմեղ, բարի տղա էր երևում: Գիտեր մարդու սիրտը մտնել, դուր գալ:
Մելիքը մտածմունքների մեջ է ընկնում: Երկար լռությունից հետո վերջապես ասում է.
- Իսկապես, մարդուն դժվար է ճանաչել...
- Հա, մոռացա ասել, Մարգոն քեզ համար «զար-բլբուլի» ձայնասկավառակը բերել է:
Մելիքի դեմքը լուսավորվեց:
- Իսկապես, մարդուն դժվար է ճանաչել...