ԷԼԵԳԻԱ

- Մի հեքիաթ պատմիր:
- Ինչի՞ մասին:
- Ծեր պինգվինի մասին, և թող այն վերջ չունենա:
- Ծեր պինգվինի հեքիաթը վերջ ունի: Ծեր պինգվինն արթնանում է կապույտ-կանաչ երազներից և շոգ ամռան կարոտից:
- Ես ուզում եմ մի հեքիաթ, որ վերջ չունենա, որ այդ հեքիաթը իրական լինի:
- Բոլոր հեքիաթները իրական են:
- Եվ Ծեր պինգվինի հեքիա՞թը:
- Եվ Ծեր պինգվինի հեքիաթը:
- Բայց ինչո՞ւ Ծեր պինգվինը մահանում է:
- Որովհետև Ծեր պինգվինը միշտ երազել է շոգ ամառներ, իսկ Օվկիանոսը նրան գամել է իր սառցե կապաններին:
Աղջիկը նստել է ջահել խոտերին ու խաղում է տղամարդու փողկապի հետ: Տղամարդը պառկել է նրա կողքին ու նայում է երկնքի աղոտ աստղերին: Աղջիկը վայելում է գարնան շնկշնկացող բույրերը, տղամարդուն պատել է վաղնջական մի զգացում: Այդ ե՞րբ էր, որ հուզվում էր այդպես: Այդ ե՞րբ էր՝ տաս տարի՞ է անցել, քսան տարի՞, թե՞ մի ամբողջ հավերժություն:
Գարունը շռայլ էր ու արբշիռ, գարունը գեղեցիկ էր ու մերկ...
- Մի հեքիաթ պատմիր, և թող հեքիաթը երջանիկ ավարտ ունենա:
- Իմ իմացած բոլոր հեքիաթները տխուր են վերջանում:
- Դու անիրական հեքիաթ պատմիր:
- Այդ դեպքում հեքիաթի ավարտը կլինի անիրական:
- Ես անիրական հեքիաթ եմ ուզում, ես ուզում եմ անիրական ավարտ:
- Սիրելիս, քիչ հետո կբաժանվենք, և օրերը նորից կգլորվեն առաջվա պես, և մենք ամեն օր կտեսնենք Ծեր պինգվինի երազը:
Իսկ գարունը շնկշնկում է իր բույրերը, գարունն արյան տաք խաղերից դեն է նետում ամոթխածության քողերը:
- Գեղեցիկ է Ծեր պինգվինի երազը,- շշնջում է աղջիկը:
- Բոլոր չիրականացված երազները գեղեցիկ են,- շշնջում է տղամարդը:
Եվ այդ շշունջներից պայթում է բողբոջը...
Նա ասաց.
- Քո վարսերը արևի շողեր են՝ խենթ ու ջերմացնող:
Աղջիկը շոյեց տղամարդու ճերմակած մազերը և ասաց.
- Քո քունքերին ձյուն է նստել: Այդ ձյուները բարի են ու տաք:
- Քո ճակատը ճերմակ է և անստվեր:
- Ինչքա՜ն իմաստություն կա քո աչքերում:
- Սիրելիս, ժամանակն անգութ է, նա մեզ բաժանում է իրարից:
- Իսկ ես կգրկեմ քեզ, և ոչ մի ուժ մեզ չի կարող բաժանել:
Լռությունը դառնում է մեղեդի, և լռության մեջ խլանում են օտար ձայները: Մեքենաները լողում են փողոցներով, շենքերը լողում են երկինքներն ի վեր, բարդիները խոնարհվում են իրար, և տերևների շշունջը դառնում է համանվագ:
- Հիշո՞ւմ ես,- վերջապես ասում է աղջիկը:
- Հիշում եմ,- պատասխանում է տղամարդը:
Երեկոյան զբոսայգին լցվում էր ջահել աղջիկների երամներով, և նա ուզում էր, որ տղամարդը մոտենա, խոսի իր հետ: Նա միամտորեն ցանկանում էր խուսափել անխուսափելիից:
- Մի՞թե չէիր հասկանում, որ ես քեզ սիրում էի,- մեղավոր ժպտում է աղջիկը:
- Իսկ ինչպե՜ս հասկանայի,- բացականչում է տղամարդը:
- Անհամբեր սպասում էի սպիտակ տանգոյին, որ քեզ հրավիրեմ պարի:
- Եվ դու այնպե՜ս լավ էիր պարում:
Եվ այդպես շարունակվում է Ծեր պինգվինի հրաշալի հեքիաթը: Ծեր պինգվինը երազ է տեսնում, թե ինչպես թողնում է սառցապատ օվկիանոսը և անհայտ ճանապարհներով հասնում Միջերկրականի ավազուտ ափերը, որտեղ արևը շեկ վարսերը փռել է արմավենու հեռագնա անտառներին, որտեղ կապույտ ալիքները ջերմ շշնջում են արևագույն ավազներին:
Ծեր պինգվինը տեսնում է մի Հրաշք-թռչուն, որը գեղեցիկ փետուր ուներ, աչքերը խոնավ էին ու տաք, ինչպես հարավի գիշերները և սիրո երգեր ուներ տրոփող սրտի մեջ պահած:
Ամռան գիշերը լցվում էր տաք շշունջներից ծնված խենթ երազներով: Ամռան գիշերը շոգ էր ու կարոտ հովասուն քամիների:
Իսկ քամին այս, որ հովասուն էր ու շաղակրատ, շշունջներից ծնված բառերը խլում էր շրթունքներից ու տանում փողոց:
Լուսադեմին ծեր դռնապանը հատիկ-հատիկ հավաքում է բառերը, որոնք հետո դառնում են կուտակ-կուտակ ամպեր և որոնք կեսօրին ճայթում են՝ ինչպես ամպրոպը: Երկնակամարը այնպես պարզ էր, և ոչ ոք չէր զգում ամպրոպի վտանգը:
- Ես ուզում եմ, որ Հրաշք-թռչունը սիրո իր երգն ասի:
- Հրաշք-թռչունն ամոթխած է, իր երգը երգում է գիշերը, երբ բոլորը քնած են: Իսկ գիշերը, ավա՜ղ, կարճ է տևում:
Լուսնի շողն ընկել է աղջկա մերկ ու տաք պարանոցին և Օվսաննա է կանչում...
- Սիրելիս, տխրությունը քեզ այնպես է սազում,- ասում է տղամարդը:
- Ես ուզում եմ, որ Ծեր պինգվինը լսի Հրաշք-թռչունի երգը:
- Դա անհնարին է, Օվկիանոսի սառույցներն իրենց իրավունքներն ունեն:
- Հարավի գիշերը օրորվում է ծովի ալիքների վրա՝ երազուն ու ցանկասեր: Ծեր պինգվինը շոյում է Հրաշք-թռչունի գեղեցիկ փետուրը, խնդրում, որ երգ ասի: Հրաշք-թռչունը բացում է հովհարաձև թևը, որտեղ գույնզգույն փետուրներ կային և արևի ջերմությունն էր պահվում, բացում է կտուցը, որ երգի...
Արթնանում է երազից Ծեր պինգվինը և տեսնում, որ սառույցները՝ ահարկու ու չար, սրարշավ և իրար բախվելով գալիս են, որ ճզմեն ու ոչնչացնեն իրար:
... Պատուհանից այն կողմ վարսաթափ ծառերը տխուր սվսվում են, մերկ ճյուղերը կառկառել են դեպի վեր և կարծես արև են խնդրում:
Աշուն էր:
Տղամարդը գրկել էր աղջկան ու գորովանքով շոյում էր մազերը: Աղջիկը երեխայի պես սրբում էր արցունքները և արցունքների միջից ժպտում:
- Ես չեմ ուզում Ծեր պինգվինի հեքիաթի վերջն իմանալ:
- Դու պետք է իմանաս հեքիաթի վերջը:
Ծեր պինգվինը սարսափով նայում է սառույցներին և հաստատ գնում դեպի մահ: Բայց այս ի՞նչ է, սառույցները սկսում են նահանջել, սառույցները սկսում են հալվել և, ալիք տալով շոյել Ծեր պինգվինի փետուրները: Սառույցները ուրախ են, որ իրենց զավակը չի լքել հարազատ օրրանը, մնացել է Օվկիանոսի դուստրը:
Հաջորդ օրը, երբ հյուսիսի թույլ արևը իր շողերն էր փռում սառույցների վրա, Ծեր պինգվինի անշունչ մարմինն ընկած էր սառն ալիքներին: Ծեր պինգվինը մահացել էր Հրաշք-թռչունի կարոտից:
Դիմացը պատ է, ետևում պատ է, պատ է չորս կողմ: Պատերը պատուհան ունեն, օտար հայացքը կարող է խուժել, պատերը դուռ ունեն, և ուրիշ մեկը կարող է մտնել: Պարզ այս ճշմարտությունը մոլորվել է նրանց հայացքներում և ձուլվել ագուցված ձեռքերի մեջ, սրտի զարկերում:
- Այդ ինչպե՞ս ստացվեց:
- Այդ ինչո՞ւ ստացվեց:
Հարցերը դառնում են համառ, դառնում են դատավորներ ու պատասխան են պահանջում:
Դրսում աշուն է, և աշնան շնչում զգացվում է ձմռան ցուրտը: