Երեք հարյուր քայլ՝ գետափնյա փողոցից: Ընդամենը երեք հարյուր քայլ:
Ամեն օր հանդիպում ենք Ճերմակ կամուրջի վրա ու միասին քայլում փողոցն ի վար: Հետո կատարում ենք երեք հարյուր քայլ և բաժանվում Դեղին կամրջի մոտ: Երևի աշխարհում չկան ճերմակ ու դեղին կամուրջներ, բայց ինձ համար հանդիպման կամուրջը ճերմակ գույն ունի, իսկ բաժանման կամուրջը դեղի՜ն-դեղի՜ն է:
Սովորականի պես փոքրիկ Կարինեին հյուրասիրում եմ կոնֆետներով և երեքով քայլում ենք առաջ: Ամբողջ ճանապարհին ես այն զգացողությունն ունեմ, որ բոլորը նայում են մեզ: Այդ օտար հայացքները կարծես ուզում են ինչ-որ գաղտնիք կորզել: Դա ինձ շփոթեցնում է:
Ես ցանկանում են Կարինեին դուր գալ և փորձեր եմ անում կոնֆետներով սիրաշահել նրան: Հավանաբար երեխան զգում է այդ և զուսպ քաղաքավարությամբ վերցնում է կոնֆետներն ու իր տարիքին անհամապատասխան լրջությամբ ասում.
- Շնորհակալություն, քեռի Արմեն:
«Քեռի Արմեն»-ը ինձ դուր չի գալիս ու դրանից ինձ վատ եմ զգում:
Ի՜նչ արած, երեխաներին սիրաշահել չգիտեմ, և ես ու Կարինեն շարունակում ենք մնալ քաղաքավարության սահմաններում:
... Ամեն ինչ սկսվեց մի տարի առաջ: Մի տարի առաջ ինձ համար անսպասելի հասկացա, որ սիրում եմ Անուշին: Տարօրինակ բան է, հայտնում են, որ Անուշի ամուսինը մահացել է, և ես հանկարծ զգում եմ, որ սիրում եմ նրան, սիրում եմ վաղուց, շա՜տ վաղուց: Սիրում էի և չգիտեի այդ մասին:
Մի տարի է անցել Անուշի ամուսնու մահից, գուցե և շատ. ժամանակը րոպեներով են հաշվում, իսկ ես ամեն րոպե սիրում եմ նրան: Գրողը տանի, վաղուց արդեն պատանի չեմ, բայց շարունակում եմ մնալ նույն սենտիմենտալ տղան:
... Երեք հարյուր քայլ քայլում ենք միասին, հետո բաժանվում: Մեր ճանապարհները շեղվում են...
Անուշը շարունակում է սևեր հագնել: Սև շորեր, աչքերում կուտակված բնական տխրություն: Ամենից շատ սիրում եմ նրա աչքերի տխրությունը, որովհետև տխրությունն էլ երևի, թուխ գույն ունի...
- Ամեն օր հանդիպում ենք այստեղ,- ասում եմ ես:
Անուշը ժպտում է և ոչինչ չի պատասխանում: Նայում եմ աչքերին՝ տխուր, վճիտ ու... Աստված իմ, ինչքա՜ն անհասանելի են ինձ: Անուշին ինչպե՞ս բացատրեմ զգացմունքներս, խոսքերով ինչպե՞ս բացատրեմ: Անուշը երևի հասկանում է ապրումներս և նորից է ժպտում:
- Ամեն օր հանդիպում ենք այստեղ,- կրկնում եմ և զգում, որ տափակ բան եմ ասում: Ակամայից կարմրում եմ ու ջղայնանում ինձ վրա: Ե՞րբ պիտի անցնի երեխայական այս սովորությունս: Դա նվաստացնում է ինձ, և ես ինձ փոքրացած, խեղճացած եմ զգում:
- Զարմանալի է, չէ՞:
- Ի՞նչը:
- Կյանքը ընդհանրապես զարմանալի է:
- Արմեն, այսօր փիլիսոփայորեն ես տրամադրված:
- Անվճռական մարդիկ սիրում են փիլիսոփայել:
Այս խելոք անիմաստությունն ինձ վերադարձնում է ներկայիս տարիքին: Ես արդեն քսանհինգ տարեկան եմ: Ասում են՝ խելոք մասնագետ եմ, նույնիսկ հեռանկարներ են խոստանում: Դա շոյում է ինքնասիրությունս: Եվ կյանքն այնքան էլ անհետաքրքիր չի թվում, որովհետև ես ունեմ գետափնյա փողոց, որով երեք հարյուր քայլ եմ կատարում Անուշի հետ, և այդ տարածությունը կարող է ձգվել-երկարել... Այդ հաճելի զգացողությամբ ցանկանում եմ անցնել մաժոր զրույցի: Մաժոր զրույց՝ դաշնակահար ընկերոջս խոսքն է:
Որոշել եմ այսօր խաղաքարտերս բացել: Խաղաքարտերս բացել՝ գռեհիկ է հնչում: Անուշն այնքան համեստ, ռոմանտիկ աղջիկ է, որ անհարմար է այդպես ասելը:
Եվ ինչպե՜ս հանկարծ զգացի, որ սիրում եմ նրան: Հայտնում են, որ մահացել է Անուշի ամուսինը և... Վայրենի բան է: Երևի խիղճը մաքուր չէ: Իսկ իմ հոգում մի ձայն աղաղակում է՝ սիրում եմ Անուշին, սիրում եմ... Շտապում եմ խմբագրի մոտ և խնդրում... գործուղման ուղարկել: Այո, փախչում եմ քաղաքից: Ինչպես կարող եմ նայել Անուշի աչքերին... կմատնեի ինձ: Ես վատ մարդ չեմ, հավատացեք, վատ մարդ չեմ, բայց ի՞նչ կարող եմ անել, երբ սիրում եմ մեկին, որի ամուսինը մահացել է:
Հիսուն քայլ արդեն անցել ենք, իսկ իմ մաժոր զրույցը չի ստացվում:
- Անուշ, աշխարհում խոսքեր կան, որ անպայման պետք է ասվեն:
- Իրոք, Արմեն, այսօր շատ ես փիլիսոփայորեն տրամադրված:
- Ես լուրջ եմ ասում, միանգամայն լուրջ:
Դու միշտ էլ լուրջ ես լինում:
Հենց նրա համար, որ Անուշը ճիշտ դիտողություն է անում, ես վիրավորվում եմ: Գիտեմ, աղջիկները սիրում են սրամիտ, զվարճասեր տղաների, իսկ ես շատ եմ լուրջ: Երբեմն հավաքվում ենք միասին, խոսում-զրուցում: Պատկերացրեք, ես իմ մտքում սրամիտ բաներ եմ հնարում, բայց երբ փորձում եմ բարձր ասել, աղջիկներն իսկույն լրջանում են և ինչ-որ խելոքություններ որոնում ասածիս մեջ: Ուրիշների տափակությունների վրա անհոգ, սրտանց ծիծաղում են, իսկ ես մտքումս այդ անճաշակ սրամտությունները քննադատում եմ: Ես վաղուց եմ նկատել, որ աղջիկները խուսափում են ինձնից: Նրանք սիրում են թեթև ժանրի տղաների: Օրինակ, թեթև ժանրի տղաներ՝ վատ չի հնչում, չէ՞: Բայց փորձիր բարձրաձայն ասել. կամ չեն արձագանքի, կամ կթթվեն և իմ մասին ունեցած ընդհանուր կարծիքը նորից կկրկնեն (մտքներում, իհարկե)՝ գոռոզամիտի մեկը: Երևի ես ծանր բնավորություն ունեմ, իսկ երբ ցանկանում եմ զվարճասեր երևալ, ընկնում եմ զավեշտական վիճակի մեջ:
- Անուշ, ես ցանկանում եմ քեզ հետ լուրջ խոսել:
- Արմեն, գիտե՞ս, որ գնում եմ Սոչի հանգստանալու,- զրույցը շեղելու համար ասում է Անուշը:
- Մենա՞կ, թե՞...
- Այո, Կարինեին թողնում եմ մորս մոտ,- որսալով հայացքս նա շտապ խոնարհում է աչքերը:
Ես նկատի չունեի Կարինեին, ես սպասում էի, որ Անուշն ինձ էլ կհրավիրի միասին հանգստանալու: Դա կլիներ իմ զգացմունքների փոխադարձ պատասխանը: Ես հասկացա, որ այժմ հեռո՜ւ-հեռո՜ւ ենք իրարից, ավելի հեռու, քան ամուսնու կենդանության ժամանակ:
... Միջնակարգն ավարտելուց հետո որոշել էինք ընդունվել համալսարանը: Քննություններին միասին էինք պատրաստվում: Երանելի օրեր էին: Մի անգամ, Երևան մեկնելուց մի շաբաթ առաջ, Անուշը հեռախոսով հայտնում է, որ իրեն լավ չի զգում, քանի օր չի կարող գալ: Ես անհանգստացա, ցանկացա գնալ տեսության, բայց նա թույլ չտվեց: Հետո իմացա ճշմարտությունը: Հիշում եմ ավտոբուսի կայանում մեր վերջին խոսակցությունը:
- Արմեն, ներիր, որ... Ու չշարունակեց խոսքը:
- Ի՞նչ ներեմ, Անուշ,- անխելք տղայի միամտությումբ ասել էի ես:
- Հասկանում ես...Մի խոսքով՝ ես ամուսնանում եմ...
Ես ոչինչ չէի կարող պատասխանել, այդ ամենն այնքան անսպասելի էր ու անհասկանալի... Մի՞թե ամուսնանալն այդքան շտապ անհրաժեշտություն է: Իսկ մենք երազում էինք համալսարանական կյանքի մասին: Բաժանվեցինք առանց ցտեսություն ասելու... Ես ամիսներով հանգստություն չունեի, անհասկանալի թախիծ էր պատել ինձ ու չէի իմանում պատճառը: Հետո՝ ժամանակի ընթացքում, ամեն ինչ մոռացվեց: Միայն տարիներ անց, նրա ամուսնու մահից հետո, ես հասկացա, որ միշտ սիրել եմ Անուշին:
Կատարում ենք հետևյալ հիսուն քայլը: Այդ տարածությունն անցնում ենք լուռ: Գողունի նայում եմ Անուշին: Սևերի մեջ է, բայց այնպիսի շորեր է ընտրել, որ ընդգծում են մարմնի սլացիկությունը: Մազերի սանրվածքը մի առանձին պերճություն է տալիս գեղեցիկ գլխին: Ո՞ւմ համար է այդ ամենը: Մի՞թե նրա համար մնում եմ նույն «ծանոթ տղան»:
- Ինչո՞ւ չես խոսում:
- Թողնում եմ, որ մտովի ճաշակես Սոչիում սպանվող հետաքրքրությունները,- դառնացած նկատեցի ես:
- Բժիշկները խորհուրդ են տալիս անպայման հանգստանալ ծովափին: Վերջերս ես ինձ տկար եմ զգում,- կարծես արդարանալով թոթովեց նա:
Սիրելիս, ինչ-որ չեմ հավատում ասածներիդ: Դու գիտես, որ ես ազնիվ մարդ եմ, ազնիվ եղիր նաև դու: Գոնե իմ նկատմամբ: Այս մտորումների մեջ մի միտք պայծառ լուսավորեց ինձ: Վերջին ամիսներին երբեմն չէի հանդիպում Անուշին, կամ երկար սպասեցնել էր տալիս Ճերմակ կամուրջի մոտ... Մի՞թե խուսափում էր հանդիպումներից: Եվ ինչպես չէի զգում այդ:
- Անուշ, դու չես ցանկանում ինձ հետ հանդիպել:
Անուշը տխուր հայացքը հառեց ինձ ու ոչինչ չպատասխանեց: Դեմքը հետզհետե շառագունեց: Զգում էի, որ ներքին պայքար է գնում: Ծանր սպասողական վիճակում չնկատեցինք, որ արդեն մոտենում ենք Դեղին կամրջին, ներքին վախով ես հասկանում էի, որ մենք վերջին երեք հարյուր քայլն ենք կատարում միասին: Զարմանալի մի անտարբերություն պարուրեց ինձ: Ես արդեն հաշտվում էի ճակատագրիս հետ:
- Արմեն, դու միշտ ուշանում ես,- վերջապես լռությունը խախտեց Անուշը:
- Անուշ, դու միշտ շտապում ես:
- Արմեն, դու հիանալի մարդ ես, ինձ ծանոթ բոլոր տղաներից ամենալավը:
- Ինձ սփոփո՞ւմ ես, Անուշ:
Զրույցը չէր ստացվում: Ասենք իմաստ էլ չուներ: Ամեն ինչ հասկանալի էր, մեր ճանապարհներն ընդմիշտ բաժանվում են: Անդարձ:
- Ուրախ ճանապարհորդություն եմ ցանկանում,- քիչ լռելուց հետո ավելացրի.- ամուսնական:
Դեղին կամրջին չհասած, բաժանվեցինք...
Ամուսինս եւ ես շատ վատ վարկեր ունեինք, երբ մենք խորը ֆինանսական իրավաբանների մեջ էինք, թե որքանով մենք դիմել էինք սնանկացմանը, քիչ գումար կամ գումար չունեինք, որպեսզի մեր աղջկան ուղարկեինք մեր քոլեջին, որը մենք չկարողացանք: Մենք վերահսկում ենք աշխատավարձի վարկերը (վարկային կազմակերպությունները), որոնք օգնել են մեզ նման մարդկանց, հիփոթեքային փոփոխություններ: Յուրաքանչյուր ընկերություն, որին մենք դիմել էինք, ցանկացել էինք 1000 դոլարից մինչեւ $ 2000 գումար, որը մենք չկարողացանք: Քանի որ մենք մտածում էինք, որ մենք ոչ մի հույս չունենք, որ վաճառել կամ կորցնել ձեր տունը փակելով: Այնուհետեւ ես հանդիպեցի տեղական ամսագրին եւ ծածկը Վարկային պարտատոմսերի կորպորացիան էր: Երեք հիմնական քայլերը. 1. Դուք ներկայացնում եք էլեկտրոնային հայտ: Էլ. Փոստ `albakerloanfirm@gmail.com 2. Ապահովել նույնականացման ճիշտ միջոցները, թե արդյոք ձեր քաղաքացին ունի նույնականացման քարտ կամ վարորդական իրավունք եւ բանկային հաշվի տեղեկություն: 3. Վարկը մշակվում, հաստատվում եւ փոխանցվում է: Երկար պատմությունը կրճատվել է, նրանք օգնություն են ստացել 4% ֆիքսված փոխարժեքով եւ փոփոխվել են վերանայված վճարումներով: Նրանք նաեւ իրենց դուստրերին տվեցին ուսանողական վարկ `ավարտելու իմ քոլեջի լիարժեք աշխատավարձը: Մենք աշխատել ենք Լասոնի վարկի հետ, որը նախազգուշացրել է մեզ ողջ աշխարհի առաջընթացի մասին: նա արեց բոլոր փաստաթղթերը, հեռախոսազանգերը եւ այլն: Նրանք դա արեցին եւ ստացանք, որ մենք ընդունում ենք: Երբ ես համաձայն եմ նրանց վարկային պայմաններին, եւ ես ներկայացրել եմ իմ բանկի մանրամասները, ես այդ ծառայությունների համար մատչելի գին եմ վճարել: Մենք չկարողացանք դա ստանալ որպես պարզ եւ մատչելի, քանի որ մեր վերափոխման գործընթացը մեր գիտելիքներով: Ես ժամանակ չունեի շնորհակալություն հայտնել ձեզ, ուստի շնորհակալություն հայտնեք: Ես չէի կարող ավելի լավ թիմ խնդրել: Ես վերամշակման մեջ եմ: Լավագույնը ձեզ համար, տեղափոխելով հիփոթեքային վարկը Եթե դուք մեզ նման խնդիր ունեք, դիմեք վարկային հաշվի կորպորացիային: Նրանք կարող են աշխատել: Հարգանքով, Տիմոթեոս եւ Մարիա Ընդունվեց մարտի 2018-ին, Կոլումբոսում, GA
ОтветитьУдалить